ToBe Art

Collages van een verdwenen wereldbeeld 

Hij noemt zijn werk ‘Herkader en Revitaliseer’. De gebiedende wijs waarmee hij zijn visuele idee presenteert, wordt in eerste instantie verzacht door het resultaat, dat bij mij een grote glimlach op mijn gezicht tovert. Heerlijk werk met een grote aanzuigende werking om intens te kijken, er is zoveel te zien. Van een afstand is de sfeer uitnodigend, door de warme tinten die doen denken aan de tijd waarin kunstenaars zelf hun kleuren mengden en slechts enkele tonen nodig hadden om de visuele rijkdom van het landschap voor het oog te ontsluiten. 

Dichtbij begint het kijken naar de grote hoeveelheid details die hij uit oude, kapotte en ontheemde schilderijen heeft geknipt en ‘gerevitaliseerd’ in een nieuwe wereld. 
Hij toont een caleidoscopische wereld met bouwwerken, luchten, landschappen en perspectieven, die ten opzichte van elkaar zo afwijkend zijn, zodat het onmogelijk is om als kijker in een voor het oog overtuigende illusie te verdwalen. 

Als kijken overgaat in reflectie, dan worden veel vragen opgeroepen en blijkt er een zee aan ruimte voor nieuwe inzichten. 
Hebben we hier te maken met kunstvandalisme, waarbij hij zelf kan bepalen wat hij doet met de honderden werken die voor een paar euro’s te koop zijn in kringloopwinkels en rommelmarkten? Die terecht of onterecht niet bestempeld zijn als historisch of kunstzinnig waardevol; vergeten, ontheemd en als waardeloos achtergelaten. Kan hij zich zondermeer de eigenaar noemen van de hernomen beelden? 

Revitaliseren heeft een positieve connotatie en dat laat de kunstenaar zien door met delen van oude afgedankte werken een nieuwe ogenschijnlijk aantrekkelijke wereld op te roepen. Maar zijn deze werelden ook een nieuw aantrekkelijk alternatief? Herkenning, nostalgie, melancholie gaan over in vervreemding, want deze beelden zijn geen letterlijke weerspiegeling van een passend tijdsbeeld. De landschappen, steden en samenleving van toen zijn slechts losse vellen, met grote zorg in een compositie geplakt waarin echter elke samenhang ontbreekt. De chaos wordt niet bedwongen met een enkel gezichtspunt. 
De betekenislaag die hieruit voortkomt is niet in een paar zinnen te beschrijven. De kunstenaar biedt een positieve indruk ten opzichte van ‘wat was’, maar laat open wat we daar nu en in de toekomst mee moeten doen. Het verleden moet geen belemmering zijn voor de toekomst. 

Liesbeth Schreuder